Η μουρμούρα: Μικρό ψάρι απ’ τα καλά για το ερασιτεχνικό ψάρεμα και για ξενύχτι, βρίσκεται κοπαδιαστά στους αμμουδερούς βυθούς αλλά και σε συζυγικά κρεβάτια (εξου και η κρεβατομουρμούρα), ενίοτε την συναντάς και στο αμάξι καθώς οδηγάς με την προϋπόθεση ότι οι μοναδικοί επιβαίνοντες επί του οχήματος είσαι εσύ η μονάκριβη και πολυαγαπημένη σύζυγος καθώς και η λατρεμένη μητέρα της ( η πεθερά σου δηλαδή). Πρόκειται για πολύ δυνατό ψάρι με υπερφυσικές δυνάμεις δεδομένου ότι σπάει αρχίδια σε ελάχιστο χρόνο. Ψαρεύεται από την ακτή και από το σκάφος με κάθετη , ψιλό παραγάδι και προπάντων εάν ξεστομίσεις καμμία μαλακία που θα θίξει την συμβία σου.

Δόλωμα : σκουλήκι μαύρο, σκουλήκι άγριο της άμμου, σκουλήκι ποταπό, γαϊδούρι και παντρεμένοι αρρένες με τουλάχιστον διετή προύπηρεσία.

Στον κόλπο του Λαγανά στη Ζάκυνθο αφθονούν οι μουρμούρες ( το εικονιζόμενο στην ανωτέρω φωτογραφία αλίευμα). Έχω ψαρέψει εκατοντάδες, μικρές - μεγάλες, αλλά εξειδικεύτηκα την τελυταία δεκαετία μετά τον γάμο μου. Για την ακρίβεια οι εξορμήσεις μου για ψάρεμα έχουν μειωθεί δραστικά από τότε που παντρεύτηκα (που πάς τωρα αχαϊρευτε, θα μ' αφήσεις πάλι μόνη μου μέσα στη νύχτα, θα γυρίσεις ξημερώματα και δεν θα προλάβουμε την άλλη μέρα να πάμε στην παραλία νωρίς και δεν θα μαυρίσω. Επιπλέον, θα γυρίσεις αργά, θα βρωμάς ψαρίλα και άμα πας να κάνεις μπάνιο θα ξυπνήσεις τα παιδιά, θα θές να φας και τα ντουλάπια τρίζουν και τα πιάτα κατά την επαφή τους με τα μαχαιροπίρουνα κάνουν θόρυβο και ξέρεις ότι ξυπνάω με το παραμικρό, άρα δεν με αγαπάς, δεν με σκέφτεσαι καθόλου και δεν νοιάζεσαι για την υγεία μου, γιατί εάν δεν κοιμηθώ καλά θα είμαι άρρωστη την επομένη). Έστι λοιπόν το έκοψα το ψάρεμα αφενός για τι δεν αντέχω τη γκρίνια αλλά και αφετέρου γιατί δεν υπάρχει μπουτίκ GUCCI στη Ζάκυνθο (παραπονούμαι στον εμπορικό σύλλογο Ζακύνθου). γιατί εάν υπήρχε, με μια τσαντούλα για δώρο θα πήγαινα σχετικά εύκολα. Φυσικά, όταν θέλεις 20 ευρώ για βενζίνη, 10 ευρώ για δόλωμα και 10 ευρώ μπίρες και άλλα 500 ευρώ για τη τσάντα, μάλον είναι ασύμφορο το ψάρεμα της μουρμούρας και γενικότερα η ερασιτεχνική αλιεία.

Το παράδοξο λοιπόν είναι ότι ενώ δεν πάω πια για ψάρεμα έχω γίνει γκουρού στη μουρμούρα. Μιλάμε για πολύ πράγμα, μόλις πλησιάζουν τα μεσάνυχτα και είμαι κουρασμένος από μια μεγάλη και κοπιαστική μέρα, την ώρα που πάει ο κώλος μου να ακουμπήσει το στρώμα (εκείνη τη στιγμή που τα γόνατα έχουν λυγίσει και ο κώλος είνια μετέωρος στον αέρα και κατευθύνεται προς προσγείωση στο στρώμα) σκάει η μουρμούρα, η πρώτη... ακολουθούν και οι άλλες εντός ολίγου. Για να μην στα πολυλογώ το δωμάτιο γεμίζει από μουρμούρες και γίνεται ενυδρείο. Φυσικά πέρνα ύφος ροφού, (ξέρω εκ των προτέρων ότι είμαι ένοχος) απολογούμαι με συγνώμες, έχεις δίκιο, δεν θα το ξανακάνω, δεν σκέφτηκα κλπ και περιμένω να τελιώσει το τροπάριο. Μερικές φορές είμαι τυχερός και δεν έχουμε την δέηση του όρθρου, άλλες φορές όμως είμαι standby μέχρι το πρωί και ακούω, ακούω (κοιμάμαι και με τα ματια ανοιχτά). Καμιά φορά σκέφτομαι αντί για λουλούδια να πάει στη γυναίκα μου μια μουρμούρα τυλιγμένη με κορδέλα.